Vandaag stond er een stroming om het gras te maaien.
Vol goede zin startte ik het gras machine en reed de tuin in.
Vooral aan het deel waar de fruitbomen stonden waren er lange stukken gras te vinden.
Bij de kersenboom alles oké, bij de pruimenboom nog altijd vrolijke zin maar toen ik bij de eerste perenboom aankwam werd mijn vrolijke zin snel minder vrolijk..
Door droogte had de boom al veel vruchten los moeten laten die me nu met een big smile aankeken vanuit het gras.
Als ik ze zou laten liggen zou het een grote appel compote worden en dat leek me toch ook niet het beste scenario.
Dus pakte ik een emmer en een schep en begon aan dit klusje.
Iemand die duidelijk wel van appel compote houdt is meneer wesp en deze kwam volmondig in verzet door met zijn vrienden een soort appel bezet aan te gaan.
Toch liet ik me niet weerhouden en ging er tegenaan zodat ik zo snel mogelijk weer verder kon met maaien.
Maar ik had um snel door dit keer! Even testen die wilskracht, maar daar trap ik niet meer in, ik heb je wel door, dat was uit de flow ;-) en ik stapte terug op het gras machine en maaide eerste rustig de andere stukken.
Hoe kan ik nu verder maaien zonder dat in weerstand of wilskracht kom door die appels, ging er door me heen..?
En ineens zag ik het: ik wilde maaien en daarvoor moesten die appels weg zijn. Maar kon ik ook die appels in de flow weghalen, als iets op zich waar ik met aandacht en aanwezigheid me mee kon verbinden?
Even later waren de appels weg en het gras gemaaid en had ik weer iets nieuws geleerd :-)
Met dank aan de appel en meneer wesp!
Liefs Janneke
Reactie plaatsen
Reacties