De zon roept, de vogeltjes fluiten en mijn voeten brengen me naar de eerste stoel in de tuin.
Het is nog ochtend en ondanks dat mijn actieve beweging ‘normaal’ meer in de ochtend is voel ik de uitnodiging om nog eens een patroon te doorbreken;-)
Ik zet me op de stoel doe mijn ogen dicht en mijn mind begint meteen overuren te maken.
Met een glimlach zie ik mezelf van alles doen en diep vanbinnen weet ik dat ik nu mag blijven zitten.
De zon doet haar uiterste best om mijn aandacht te trekken en daarmee trek ik mijn shirtje uit.
Daar zit ik dan in mijn bh, ‘te ontspannen’.
Pyna komt aan mijn voeten liggen, zonder na te denken gaat ze meteen in volle overgave. Heerlijk denk ik, geen mind hebben.
Geïnspireerd door mijn hond geef ik mezelf de ruimte om er ook helemaal voor te gaan net als zij.
Ik doe mijn ogen terug dicht en ondanks dat er nog allerlei goede ideeën in me op komen, begin ik de zon helemaal toe te staan.
Het voelt alsof ik de zonnestralen helemaal mag ontvangen. En dat doe ik dan ook, whaa heerlijk, zo warm, zo zacht en zo licht, helemaal kunnen ontvangen!
Ontroerd en overstromend van dankbaarheid val ik één met de zon en de wereld om mee heen.
Na een tijdje hoor ik voor mij heel ver weg maar waarschijnlijk in het echt zeer dichtbij een gast langs me lopen maar mijn ogen lijken wel vastgeplakt en ik blijf lekker nog even in die andere dimensie.
Geen idee hoelang ik daar heb gezeten maar toen ik weer terug kwam, waren de wolkjes voor de zon en Pyna was vertrokken.
Ik trok mijn shirtje weer aan, dankte de zon en totaal opgeladen open ik mijn dagboek en begin te schrijven..
Liefs Janneke
Reactie plaatsen
Reacties